No Man's Land

της Alexandra Badea

ΠΡΕΜΙΕΡΑ
21 Οκτωβρίου 2016
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Φεστιβάλ Théâtre à la Grecque
26 Οκτωβρίου 2017
Από Μηχανής Θέατρο

Σε συνεργασία με την ΑΜΚΕ Μπουλούκι

Το σύνορο. Μια νοητή γραμμή που χωρίζει τον πόλεμο απ’ την ειρήνη, τη σκλαβιά απ’ την ελευθερία, το «εμείς» απ’ το «αυτοί», το θάνατο απ’ τη ζωή.

Η Alexandra Badea με λόγο σύγχρονο και μαζί ποιητικό, με ματιά φρέσκια και πένα ενθουσιώδη ερευνά την έννοια του συνόρου, του No Man’s Land.

Μεταφερόμαστε στη Ρουμανία της δεκαετίας του 80 και συναντάμε Εκείνον κι Εκείνη. Δύο παιδιά νέα, που έχουν εξοριστεί σ’ ένα χωριό στην άκρη του Δούναβη, για να τιμωρηθούν για το επαναστατικό τους πνεύμα. Αντιστέκονται. Θέλουν να διασχίσουν το σύνορο και ν’ αγγίξουν την ελευθερία.

«Φεύγουμε ή μένουμε. Ζούμε ή πεθαίνουμε» θα πουν, θα παλέψουν το φόβο τους και θα προχωρήσουν. Μέχρι πού; Μέχρι πότε;

Μεταφερόμαστε και στo Βαρώσι, την περιοχή της Κύπρου που η εισβολή του Αττίλα μεταμόρφωσε σε φάντασμα.

Συναντάμε την Ίβα μια νεαρή Γερμανίδα αρχαιολόγο που έχει πάει για να βοηθήσει στη διαδικασία αναγνώρισης των πτωμάτων της εισβολής. Ή μήπως για να θέσει ένα σύνορο ανάμεσα σ’ εκείνη και έναν «ανεκπλήρωτο έρωτα»;

Συναντάμε και την Αδράστεια, μία κοπέλα που αρνείται πεισματικά να περάσει το σύνορο, θα μείνει εδώ στη no man’s land και θα περιμένει τον αγαπημένο της. «Είχες πει θα ξαναγυρνούσες» θα του πει.

Οι ήρωες της Badea, είναι άνθρωποι που ακροβατούν στα όρια, ρισκάρουν και όταν χάνουν το δέχονται. Δεν έχουν δίκιο ή άδικο, δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί. Είναι άνθρωποι που θέτουν ερωτήματα. Ερωτήματα αιώνια. Αναπάντητα.

«Κοιτάζω καμιά φορά τον ορίζοντα κι αναρωτιέμαι προς τα πού πρέπει να πάω; Πού ανήκω; Τι οφείλω ακόμα στην ανθρωπότητα; Μου μένει πια τίποτα να δώσω;»

Ντυμένοι τα ρούχα της προσφυγιάς, του πολέμου και της καταστροφής, παλεύουν. Για τα ιδανικά τους, για τον έρωτα, για τη ζωή.

Κι αυτή είναι κι η τελευταία τους λέξη. Όμορφη λέξη. «Ζωή».